ए बा !

बा भईयो ! हप्ता-दिनेक भए होलान । हैन, अलि बढी भएछन । खैर, त्यही हो कारण मेरो मौनताको । New Dad Syndrome ले मलाई पूरै सताएको छ । थकित जिउ, अनिदा आँखा, काँतर मुटु अनि अपत्त्यारिलो पाराले पलाएको जोश - यी सबै भएकाछन् मलाई। एक हप्ताको बिदा लिएर बसेको थिएँ सुत्त्केरी स्यहार्न, कसरी बित्यो केही पत्तो पाईन । एक दिन एकजना मित्रसँग फोनमा कुरा गर्दै थिएँ - भोली शुक्रबारसम्म छुट्टी लिएको छु - भनेँ । शुक्रबार त बितिसकेको रहेछ ! ह्या - क्या ताल पर्‍यो भने !

मलाई धेरैले सोधेको प्रश्न - "कस्तो हुदो रैछ त?" यो प्रश्न सोध्नेहरुसँग मेरो निक्कै गुँनासो छ । प्रथम त सोध्ने साथीहरु प्रायस: आँफै कम्तिमा एकजनाको पिता/माता भैसकेका परे । Mixed Chat को स्वादजस्तै मैले महसुस गरिरहेका उन्माद, संकट, गर्व, चिन्ता, अन्योलता अनि दृढ-संकलपताका मिश्रीत भावनाहरु यी मित्रहरु सबैले पहिलेनै महसुस गरिसकेकाछन । तैपनि मलाई सोधी टोपल्नुको अर्थ कि त मेरा मित्रहरु सार्‍है भुलक्कड रहेछन कि आफुजस्तै यो मोरोलाई पनि पर्‍यो कि परेनछ भनेर यकिन गर्ने चेष्टा गरेकाहुन्, मैले लख काट्न सकिन । अर्का थरि साथीहरु जो आफु पिता/मता भैसकेका छैनन्, तीनलाई यती सजिलै एउटा नयाँ जीवन निम्त्याएको बेलाको अलौकिक बृतान्त किन सुनाउनु? दुबै प्रती मेरो आपत्ति छ । नजानेर, थाहा पाउन मन लागेर सोध्नेहरुलाई चाँही मेरो आपत्ति छैन । तर, चाहेर पनि म त्यो क्षणको विवरण दिन सक्दिन ।

रुँदै-कराऊँदै, कर्कश ध्वनिमा जीवनको पहिलो प्रमाण दिंदै हाम्रो जीवनमा प्रवेश गरेको त्यो नव आगन्तुकलाई मेरी प्यारीले अश्रुधारले स्वागत गरेको म अमुक भई हेरिरहेँ । प्यारी गद-गद भएको म प्रष्ट देखिरहेको थिएँ, म अन्योलमा थिएँ । केही सेकेन्डको त्यो अन्योल अचानक नै वात्त्सल्यमा परिणत भएछ, मैले पत्तै पाइनँ । त्यस पशचातका सबै पलहरु भने कुनै मेशिनका स्वचालित पुर्जाजस्तै आँफै चलिरहे । कहिले सुतायो, कहिले उठायो, कहिले खुवायो, कहिले हगायो - बस्, यती हुन कृया-कलाप । सुन्दा अचम्म लाग्छ - त्यती जाबो गर्नलाई केको पहाड चडेजस्तो कुरा? अहो, सुदुर-पष्चिमी र पष्चिमी नेपालका मैले चडेका गोडा-पचासेक पहाडहरु भन्दा त यी ४ काम निक्कै गार्‍हो हुँदा रैछन गाँठे । सुताउन खोज्यो सुत्दैन, खुवाउन खोज्यो खाँदैन, उठाउन खोज्यो उठ्दैन, हगाउने-मुताउने त कोशीस गर्ने कुरै भएन । धैर्यको पराकाष्टा नाप्ने काम चाँही यो पक्का हो । यो भन्दा बढी अहिले केही नलेखौँ।

मेरा सबै निसन्तान मित्रहरु - परेर मात्र जानिने कुरा यो हो, त्यसैले मेरो भाषणले केही नाप्दैन। बाकी रह्यो मेरो भावनाका कुराहरु - धैर्य गर्नुस्, चाँडै पोष्ट गर्नेछु । अहिलेलाई बिदा है - फेरी घरतिर दगुर्ने बेला भैसकेछ ।